„Aktor króluje w przemijaniu. Wiadomo, że ze wszystkich sław jego sława jest najbardziej efemeryczna. Ale wszystkie sławy są efemeryczne… Ze wszystkich sław najmniej myląca jest ta, którą się przeżywa. Aktor wybrał więc sławę nieprzeliczalną, tę, która uświęca i doświadcza. Z faktu, że pewnego dnia musi umrzeć, wyciąga najwłaściwszy wniosek. Zostawi nam najwyżej fotografię, nic z tego, co było nim; gesty i milczenia, zduszony oddech czy miłosne westchnienie nie dojdzie do nas. Nie znać dla niego – to nie grać, a nie grać – to umierać sto razy z tymi wszystkimi, których by ożywiał i wskrzeszał. Jakiż skrót jest bardziej odkrywczy niż te cudowne istnienia, te wyjątkowe i pełne losy, co krzyżują się i kończą pomiędzy murami i na kilka godzin? Po zejściu ze sceny aktor jest nikim. Być może wtedy jego życie jest tylko snem”.
                                                                                      Albert Camus