Teatr jest dla mnie sztuką magiczną, kocham go za jego niepowtarzalność. To niezwykłe, że mając zwyczajne potrzeby, pragnienia, troski i rozterki, mogę na kilka godzin zapomnieć o problemach całego świata i przenieść się w przeszłość o sto lub więcej lat, wcielać się w psychikę postaci, którą mam zagrać, myśleć jak ona, przejąć jej gesty, sposób poruszania się.  Każdy spektakl jest wyzwaniem, z którym na nowo trzeba się zmierzyć. Dlatego aktor według mnie musi wyrobić w sobie nieustające pragnienie poznawania i obserwacji. Jest to ciągła praca nad doskonaleniem samego siebie (poznawanie nowych technik aktorskich, różnych warsztatów, prywatne lekcje śpiewu, tańca, zachowanie w sobie „młodości ducha”). Wszystko przemija, czas jest nieubłagalny, wielką mądrością jest dla mnie zaakceptowanie w sobie zmian, które zachodzą w każdym z nas. Nie sztuką jest zabłysnąć w sprzyjających okolicznościach i zgasnąć bez echa równie szybko. Sztuką jest swoją pracą i właściwymi wyborami utrzymać żar – aktorstwo, które nigdy nie zgaśnie.